Niebieskie strefy. 9 lekcji długowieczności od ludzi żyjących najdłużej

Czy istnieje środek na długowieczność? Dan Buettner jest amerykańskim badaczem i pisarzem, a także miłośnikiem kolarstwa wyczynowego. Niebieskie strefy to praca badawcza opierająca się na danych, które zebrał podróżując przez Amerykę, Afrykę i Azję. Książka dotyczy najstarszych mieszkańców świata, z którymi spotkał się autor. Zasadnicza jej część prezentuje pięć Niebieskich Stref. W tych wyjątkowych miejscach połączenie pewnych elementów stylu życia, diety i filozofii pozwala rdzennym mieszkańcom na osiągnięcie nie tylko zdumiewającego wieku, ale także wyjątkowej jakości życia. Książka Niebieskie Strefy odsłania tajemnice długowieczności mieszkańców włoskiej Sardynii, Loma Lindy w Kalifornii, japońskiej Okinawy oraz Nicoyi w Kostaryce, a także opisuje odkrycie kolejnej Niebieskiej Strefy znajdującej się na greckiej Ikarii. Dzięki tej książce zdrowsze i dłuższe życie jest także w zasięgu Twojej ręki. Z tej barwnej opowieści o niesamowitym projekcie naukowym dowiesz się nie tylko jak żyć dłużej, ale także jak uniknąć depresji i zachować bystrość umysłu nawet w podeszłym wieku. (…) GDY PO RAZ PIERWSZY ZOBACZYŁEM SAYOKO OGATĘ, MIAŁA na sobie modny strój, dokładnie taki, jakiego należałoby się spodziewać po młodej tokijskiej kierowniczce, wybierającej się na safari: pionierki, wywinięte skarpety, szorty khaki i taką samą koszulę, a także hełm korkowy. Bez znaczenia było to, że spotkaliśmy się w japońskim mieście Naha, nowoczesnym, zamieszkanym przez trzysta trzynaście tysięcy ludzi i usytuowanym na głównej wyspie prefektury Okinawa. Gdy łagodnie sobie z niej zażartowałem, mówiąc, że, jak widać na załączonym obrazku, jest gotowa na przygodę, nawet się nie speszyła. Zareagowała typowym dla siebie, radosnym, brzmiącym jak staccato śmiechem, pogroziła mi palcem i zrugała: – Jeszcze się odwdzięczę, panie Danie. Ale faktem jest, że nigdy więcej nie zobaczyłem jej w hełmie korkowym. W 2000 roku, kiedy się poznaliśmy, Sayoko była młodą, szybko wspinającą się po drabinie kariery kobietą. Tokijska firma, w której pracowała, sprowadziła mnie do Japonii po to, bym zajął się budzącym szerokie zainteresowanie i rozpalającym wyobraźnię tematem długowieczności. Od ponad dziesięciu lat prowadziłem serię interaktywnych, edukacyjnych projektów pod wspólną nazwą Misja, w ramach których komunikujący się za pośrednictwem internetu naukowcy starali się rozwikłać największe zagadki świata. Naszym celem było zaangażowanie wyobraźni i siły umysłu dziesiątek tysięcy studentów, którzy dzięki sieci codziennie śledzili nasze poczynania. Wcześniej w ramach Misji odwiedziłem Meksyk, Rosję i Afrykę (…) Fragment książki