Dit gebeurde in wiebeldrecht

Meneer Wiebel fietste een eindje om. Hij hoopte ergens te komen, waar hij nog nooit geweest was. En, dat gebeurde. Hij zag een kerkje, met een stuk of zes huizen er omheen. Het was een dorp zonder naam en zelfs zonder burgemeester. Meneer Wiebel gaf alle mensen een hand en zei: „Ik ben jullie burgemeester.” Ook bedacht hij een naam voor het dorp. Dordrecht en Zwijndrecht bestonden al, wel, dan zou dit dorp voortaan Wiebeldrecht heten! De mensen vonden hem een aardige man. Af en toe wiebelde zijn hoofd een beetje, maar dat kwam door zijn malle naam natuurlijk. Hij was erg ijverig en liet meteen tien nieuwe straten aanleggen. Hij bouwde een school en een gemeentehuis met twee trapjes en een bordes. Er vlak naast kwam een mooi woonhuis voor hemzelf. Maar, er gebeurden nare dingen in Wiebeldrecht. De kinderen verveelden zich vreselijk en smeerden teer op de banken van de oude mannetjes, zodat zij met plakbroeken naar huis moesten. Ze trokken struiken uit en gooiden die op stilstaande auto’s.