Το Σχεσιακό Υποκείμενο

Πολλοί κοινωνιολόγοι αυτοαποκαλούνται πια «σχεσιακοί κοινωνιολόγοι», αλλά εννοούν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στην πλειονότητά τους, αποδέχονται μια «επίπεδη οντολογία» η οποία ασχολείται αποκλειστικά με δυαδικές σχέσεις. Συνεπώς, δεν μπορούν να εξηγήσουν το πλαίσιο εντός του οποίου συμβαίνουν οι σχέσεις ή οι συνέπειές τους, παρά μόνο ως αθροίσματα ατέλειωτων «διαδράσεων». Το παρόν βιβλίο υιοθετεί μια διαφορετική προσέγγιση η οποία θεωρεί την ίδια «τη σχέση» μια αναδυόμενη ιδιότητα με εσωτερικά αιτιακά αποτελέσματα για τους συμμετέχοντες και εξωτερικά για άλλους. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν πως οι περισσότεροι «σχεσιοκράτες» δεν έχουν επίγνωση του ότι αναλυτικοί φιλόσοφοι όπως ο Searle, η Gilbert και ο Tuomela προσπαθούν επί χρόνια να νοηματοδοτήσουν το «εμείς» ως εξαρτώμενο από την αμοιβαία αποβλεπτικότητα. Οι Donati και Archer μετατοπίζουν το επίκεντρο μακριά από το «εμείς νομίζουμε» και υποστηρίζουν ότι η «έννοια του εμείς» προέρχεται από τους αναστοχαστικούς προσανατολισμούς των υποκειμένων ως προς τα αναδυόμενα σχεσιακά «αγαθά» και τα «δεινά» που τα ίδια δημιουργούν. Η προσέγγισή τους μπορεί να ονομαστεί «σχεσιακός ρεαλισμός», αν και προτάσσουν πως και οι ρεαλιστές απέτυχαν να ερευνήσουν το «σχεσιακό υποκείμενο».